Wielerexpress 2006 - Perskampioenschap 2005 en de liefkozing van Leontien
Wielerexpress
Wielerexpress 2006 - Perskampioenschap 2005 en de liefkozing van Leontien

Het Kampioenschap voor Journalisten, Perskampioenschap is volgens mij een betere benaming, werd in 2005 verreden op de boulevard van Noordwijk als voorprogramma bij de start van de Noordwijk Classic voor dames. Een groots sportevenement met een geweldige entourage.

Reeds vijfmaal nam ik, zonder ooit een podiumplaats te behalen, deel aan het Perskampioenschap bij de A-klasse en daarin moest ik het vaak opnemen tegen diverse jonge licentiehouders. Maar daar ik er ook niet jonger op word, start ik dit jaar voor het eerst bij de B-rijders.
Vorige locaties waren Sint Oedenrode, Zolder (tweemaal) en Landgraaf (tweemaal). Daar vertrokken de A- en B-rijders gezamenlijk. Nu rijden ze apart.
Na afloop van de Noordwijk Classic is er een groot buffet in Hotels van Oranje en daarbij zijn ook de deelnemers aan het Perskampioenschap welkom. Leontien van Moorsel en Michael Zijlaard hebben de organisatie in handen namens hun bureau Leontien Total Sports. Dit zou leiden tot een hilarische ontmoeting met Leontien, waarbij zij eerst kwaad wordt en daarna over mijn bol zou aaien. Een nadere uitleg daarvan volgt.

De boulevard ‘op en neer’

Hulde voor onder andere Richard Plugge (blad ‘Fiets’) en Leon de Kort (Algemeen Dagblad), alsmede voor Leontien en Michael, omdat zij dit kampioenschap als voorprogramma van de Noordwijk Classic op het laatste moment op de agenda hebben gezet.
Het is een zonnige dag in juni en mijn vrouw en ik zijn de dag ervoor teruggekomen van ons jaarlijkse en altijd weer fantastische vijfdaagse verblijf in Vlissingen (zie: www.piccard.nl).
Dat is onze jaarlijkse zomervakantie, gecombineerd met mijn deelname aan de Jo de Roo Toertocht. Vlak daarvoor was de Mallorcaweek met het Tacxteam en de aldaar gevolgde ‘whiskeykuur’ (zie elders in deze editie) is in Zeeland voortgezet. Met deze niet optimale ‘preparatie’ sta ik aan de start in Noordwijk. Ik ben de oudste deelnemer, maar acht me niet bij voorbaat kansloos voor een podiumplaats. We rijden de boulevard, gescheiden door een lint in het midden, op en neer en dat betekent twee lange stukken van achthonderd meter en twee ‘kerende’ bochten, waarvan een aan het eind en een aan het begin van de boulevard. Er is veel publiek, waaronder als genodigden Jan en Cora Janssen.
Ik betreur het dat er geen gezamenlijke start is van de A- en B-ploeg, omdat dan door het hoge tempo van de A-renners de schifting kan worden doorgevoerd onder de B-renners. Op basis daarvan had ik in het verleden minimaal één keer nationaal B-kampioen kunnen worden, omdat vrijwel alle B-renners gelost werden uit de groep, waar ik toen in vertoefde. Maar dat is allemaal niet aan de orde. Nu rijden dus voor de eerste keer de B-renners hun eigen wedstrijd.

Het tempo wisselt, soms hoog dan weer gezapig. Als we nog enkele ronden moeten rijden, vraagt Volkskrantjournalist Gijs Zandbergen mij aan welke kant van de boulevard we moeten afspurten. Ik begrijp zijn vraag wel, want in principe zou het aan beide kanten van de boulevard kunnen, omdat we in beide gevallen de jurybus van nabij passeren. Ik zeg tegen Gijs: ‘hier’, maar ik weet dat het ‘daar’ (dus aan de overkant) is. Frappant en veelzeggend dat een journalist en ex-wielrenner zich niet van tevoren op de hoogte stelt van de richting, waarin we moeten spurten. Hij moet toch vooraf weten aan welke kant je rugnummer moet zitten? Daar komt bij, dat er maar aan één zijde van de boulevard een finishstreep is.

De laatste ronde gaat in en Gijs houdt al spurtend het tempo hoog, dan kijkt hij verdwaasd rond, want hij ziet geen streep. Ik ga over hem heen en probeer als eerste de laatste bocht te bereiken. Dat lukt niet, want Pieter Evelein (43) rijdt veel harder en is voor mij onhoudbaar. Ik eindig als tweede en Ties Aben (28) wordt derde. Pieter, goed getraind en in het verleden winnaar van talloze KNWU-wedstrijden, wint een mooie afgemonteerde Koga Miyata racefiets en ik krijg een (veel te kleine) helm, alsmede een zilveren medaille.
Het leven kan wreed, maar daardoor juist zo mooi zijn...

De liefkozing van Leontien

Het buffet en de ontmoeting met Leontien

Na afloop is er in een grote, prachtige, haast decadent aandoende zaal in Hotels van Oranje een grandioos buffet, waarbij talloze genodigden, zoals de sponsors van de Noordwijk Classic en het Perskampioenschap aanwezig zijn. Ik ontmoet de Amsterdammers Rein de Jong en Wim Faber en we gaan zitten in fraaie, diepzittende, schapenleren fauteuils.

Leontien is ook aanwezig en zij ziet er fantastisch uit. Haar sierlijke lijf is afgetraind, zonder dat de gewelfde contouren verloren zijn gegaan. De door de lichtval van de mooie kristallen kroonluchters goed zichtbare jukbeenderen tonen en symboliseren haar fysieke scherpte.
Zij is hoog gehakt, draagt een kort rokje met daarboven een topje. Haar bruine ogen schitteren in haar goed gesneden gelaat. Ik observeer haar als zij druk bezig is om met iedereen een praatje te maken. Niet geforceerd of achteloos, maar met een bepaalde grandeur verzorgt zij op een perfecte wijze haar PR binnen het aanwezige netwerk van relaties, sponsors en officials. Zij manifesteert zich niet als de wielrenster Leontien, die altijd nietszeggende antwoorden moest geven op de veelal inhoudloze en oubollige vragen van journalisten. Ik heb me aan haar ‘eeuwige’ verhalen over anorexia en het ‘pijn lijden’ vaak gestoord en dat ook kenbaar gemaakt in voorgaande edities van Wielerexpress.

Ik besluit om mij aan haar voor te stellen en daarop reageert zij met een prachtige, vlammende oogopslag en op staccato-achtige toon zegt zij: ‘Ben jij dat vervelende mannetje dat altijd zo lelijk over mij schrijft? Ik heb je toch nooit iets misdaan?’ Donderslagen zijn voel- en hoorbaar in mijn zielenleven en ik probeer antwoord te geven, maar Leontien is reeds met driftig klikkende stappen weggelopen. Hoewel lichtelijk verbouwereerd, voel ik me toch ook wel enigszins gevleid, want blijkbaar leest zij de Wielerexpress...

De liefkozing...

Michael heeft het tafereel glimlachend gadegeslagen en ik maak een praatje met hem over de bedrijfsvoering, de doelstelling en het management van Leontien Total Sports (zie www.leontien.nl). Ik prijs hem voor de wijze, waarop een ‘heel andere Leontien’ zich deze avond manifesteert en hoe zij laat blijken dat zij zichzelf door al haar ervaringen in de sportwereld geestelijk heeft verrijkt en dat uitdraagt door de wijze, waarop zij zich bekwaam en strategisch beweegt op het huidige sportieve, maar vooral ook zakelijke podium. Ik ben van mening dat de naam Leontien op deze wijze garant staat voor een goed commercieel product. Michael is het roerend met me eens.

Ik ga weer zitten in de lederen fauteuil en Leontien komt naast Michael staan. Rein de Jong zit sigarenrokend tegenover mij en zegt gniffelend tegen haar: ‘Ben je nog kwaad op dat mannetje, Leontien?’. Zij toont haar klasse, als zij met een stralende glimlach zegt: ‘Nee, natuurlijk niet’ en daarbij aait zij over mijn bol.

Vuur laait op in mijn binnenste, want het voelt als een liefkozing en ik onderga de koestering als een gloeiende kool in een potkachel.

Hoeveel ‘echte’ journalisten, die wél heel vleiend over Leontien hebben geschreven, kunnen mij dit nazeggen?

Wielerexpress 2006 - Perskampioenschap 2005 en de liefkozing van Leontien

Lees verder van blz. 146 tot en met blz. 148 in Wielerexpress 2006.