Grote en kleine wielrenners, allemaal komen zij iemand tegen op het wielerpad die een belangrijke rol speelt in hun leven. Voor een doorsneecoureur is dat gewoonlijk een clubbegeleider, trainer of bestuurslid en voor de meer getalenteerde renner meestal een ploegleider, soigneur of bondscoach.
Piet Libregts heeft voor ontelbare renners op nationaal en internationaal niveau een zeer belangrijke rol gespeeld. Niet alleen als soigneur, maar ook als ploegleider en manager. Hij heeft voor veel renners niet alleen het wielerpad, maar indirect ook het levenspad geëffend. Daarbij was nimmer sprake van eigenbelang, maar stond het belang van ‘zijn’ renner altijd voorop. Daarbij waren grote kampioenen als Gerrit Schulte, Rik van Looy, Peter Post, Jan Janssen, Hennie Kuiper, Jan Raas en vele anderen.
Tussen 1955 en 1985 speelde hij een belangrijke rol op het wielerpodium, waarvan hij uiteindelijk verbitterd verdween. In talloze harten had hij echter eeuwige warmte veroverd en iedereen bleef de herinneringen aan zijn liefdevolle zorgen koesteren.
Om die reden was in de wielerwereld menigeen ontdaan, toen men ongeveer vier jaar geleden vernam dat Piet Libregts ernstig ziek was. Veel mensen toonden hun belangstelling, omdat zij hem voor altijd in hun hart hadden gesloten. Twee jaar geleden kreeg Piet te horen dat hij was uitbehandeld en hij zijn resterende levensdagen(!) in een Hospice, ofwel ‘Sterfhuis’ in Waalwijk mocht slijten. Daar kon hij in de laatste ‘rechte lijn naar de dood’ in alle rust en met een perfecte verzorging zijn talloze vrienden al of niet voor de laatste maal ontvangen.
Enorme vochtophoping en een niet te opereren kwaadaardig gezwel van zeven kilo in de buikholte gaven zijn lichaam een afstotelijk aanzien en sloopten hem fysiek, maar niet geestelijk. Ontroerd kwam menigeen afscheid nemen van Piet, want hoe lang had hij immers nog maar te leven? Zijn lijdensweg was soms gruwelijk en ondraaglijk, maar Piet bleef strijdbaar en scherp in zijn analyses, bleef zich, zoals hij dat gewend was , goed verzorgen en weigerde zich neer te leggen bij het onvermijdelijke……
In het hospice maakte hij soms vrienden, maar nooit langer dan voor slechts enkele weken of maanden, want op een bezetting van maximaal acht terminale patiënten werden er in de afgelopen twee jaar zeventig met het doodskleed afgedekt, ofwel er werd gemiddeld iedere tien dagen van één ‘medelotgenoot’ afscheid genomen. De dood staat geen vriendschap toe...
Hoewel de verzorging in het hospice bijzonder goed was, kan het verblijf aldaar worden vergeleken met eenzame opsluiting op het gevangeneneiland Alcatraz, want ‘ontsnappen’, ofwel ontslagen worden uit een hospice is volgens de medische wetten vrijwel onmogelijk. Met deze wetenschap zou Piet de finale van zijn leven afsluiten. Totdat hij zich, na een aanvankelijke doodsstrijd, ‘iets beter voelde’ en na een daarop volgend onderzoek bleek dat de tumor zodanig was ingekapseld dat een operatie niet bij voorbaat kansloos was. In juni 2005 werd hij geopereerd en in oktober werd hij na een verblijf van twee jaar uit het hospice ontslagen.
Thans verblijft hij in een verzorgingstehuis in het Brabantse Herpen en maakt iedere dag zijn loopje naar het dorp. We bezochten hem aldaar en wandelden met hem naar het plaatselijke dorpscafé. Daar at Piet een ‘schnitzeltje met patat’ en dronk hij een rood wijntje.
De man die zich nog niet zolang geleden voorbereidde op de dood, geniet nu weer van alles wat bloeit en groeit, blikt niet meer in de diepe grauwheid van het doodsravijn, maar ziet iedere dag vol optimisme het duister van de nacht veranderen in het licht van weer een nieuwe dag, die hij met veel levensmoed tegemoet treedt.
Wonderen bestaan blijkbaar en ter illustratie daarvan volgt hierna een soms huiveringwekkend en ontroerend gesprek met een van de meest integere wielermensen uit de naoorlogse wielerperiode.
Lees verder van blz. 150 tot en met blz. 159 in Wielerexpress 2006.
Heel erg schrikken dit bericht over Piet.
Ik zou graag willen weten of het nog steeds goed gat met hem;daar ik en mijn familie vroeger heel veel met Piet en Marlies te maken hebben gehad.
ook zou ik willen weten of er mogelijk nog contact met Piet te krijgen is of met hun dochter.
heel veel leuke dingen hebben we met z'n allen meegemaakt op de Heezerweg in Eindhoven.
Hopend op een goed bericht verblijf ik
Hoogachtend
J.v.d.Hoek
jan van der Hoek (acifit accu's Eindhoven) uit Veldhoven (07-05-10)