Er zijn veel fenomenen in de sport, waaronder uitzonderlijke kampioenen, die vooral zijn terug te vinden bij de beroepsrenners. De naam Piet de Haas zal bij veel lezers niet direct het beeld oproepen van een groot kampioen. De reden hiervan is dat hij pas op vijfendertigjarige leeftijd met de wielersport begon en dus niet meer in de categorie amateurs heeft gereden. Als veteraan was hij vrijwel onklopbaar en als zodanig te vergelijken met Eddy Merckx. Piet is een ware liefhebber van het wielrennen en sportiviteit stond bij hem altijd voorop, waardoor hij overal een graag geziene tegenstander was. Het wielrennen gaf zijn leven een sportieve invulling, maar daar kwam in juni 2004 op dramatische wijze verandering in, toen hij bij een valpartij een dwarslaesie opliep. In de editie 2002 besteedden wij reeds aandacht aan de bijzondere sportman Piet de Haas. Nu bezochten wij hem opnieuw, maar dan in totaal andere omstandigheden.
Piet beoefent aanvankelijk de voetbalsport en loopt daarbij een dubbele beenbreuk op, waardoor hij tijdens het revalidatieproces gaat fietsen. Al snel blijkt, dat hij aanleg heeft als hij met trainende wielrenners meefietst. Hij gaat in Brabant bij de toenmalige Wilde Bond wedstrijden rijden en wint er vijftig(!) in één jaar. Op zijn veertigste vraagt hij als veteraan bij de KNWU een licentie aan en vanaf dat moment wordt zijn naam met groot ontzag in het peloton genoemd, want op zijn meedogenloze aanvalsdrift en tempo staat geen maat. Gemiddeld wint hij ieder jaar ongeveer veertig wedstrijden, waarvan de meeste met voorsprong. Hoewel zwaar gebouwd, beëindigt hij de Marmotte als derde veteraan, mede door een indrukwekkende slotgalop tegen de Alpe d’Huez. Piet is het prototype van de oersterke tempobeul en draait moeiteloos de grote versnelling, maar omdat zijn kracht gepaard gaat met souplesse zit hij doodstil in het zadel. Vaak is de vraag gesteld wat voor kampioen Piet de Haas zou zijn geworden als hij eerder met de wielersport in aanraking zou zijn gekomen. In ieder geval is het in de wielersport nog nooit voorgekomen dat één persoon op zo’n indrukwekkende wijze zijn stempel drukte op het wedstrijdverloop van het veteranenpeloton. Opvallend is overigens dat Piet betrokken is bij diverse zware valpartijen. In 1990 breekt hij op één millimeter na bijna zijn nek en is tijdelijk gedeeltelijk verlamd. Twee jaar later slaat zijn ketting door en valt hij zwaar op zijn hoofd, maar ook dit – hoewel er een hersenbloeding optreedt – loopt uiteindelijk toch goed af. Piet blijft ook als vijftigplusser het peloton martelen en in juni 2006 staat hij aan de start van de Groeistad veteranenklassieker. Het peloton rijdt ‘op de kant’ en er raakt een renner van de weg af, waardoor een valpartij ontstaat. Piet valt ook en daarna verandert zijn hele leven, want hij loopt een dwarslaesie op en is grotendeels verlamd. Een schok gaat door de wielerwereld...
Lees verder van blz. 104 tot en met blz. 107 in Wielerexpress 2007.
PS Coenders uit Arnhem (29-06-19)